Jest pozna noc, albo wczesny poranek. w oddali miga światło, serce nadal drży chociaz ona spi juz spokojnie obok. strach nie pozwala zamknac oczu, mimo wizji ciezkiego kolejnego dnia. Moze jej spokojny i miarowy oddech da ufnosc myslom, ze juz mozna zwolnic i odpoczac. A za oknem deszcz... kolejny raz dzis, wzdycham smutno ze nie moze okryc mnie plaszcz jesiennych kropel...

Jesienna pora powoli nadchodzi a wraz z nią potrzeba pozbierania niepoukładanych słów. Zebrać je wszystkie, ułożyć jak puzzle w jedną sensowną całość. Zebrać dla samego zebrania, dla własnego sumienia, spokoju. A potem...? a potem nadejdzie zima i wszystko przykryje śnieg.

bo dla mojego małego człowieka jestem w stanie zrobić wszystko. Żeby ukoić jej ból i osuszyć łzy. Żeby być obok kiedy potrzebuje, być oparciem w chwilach, gdy nie daje sobie rady sama i kiedy osiąga swoje małe sukcesy. To jest ten czas, kiedy każda chwila jest ważna, najważniejsza. A w nich najbardziej istotna jest Ona. I nic tego nie zmieni, nawet walący się świat. Być matką to najwspanialsza rzecz na świecie.

czasem to niedobrze mieć dobrą pamięć. Czasem lepiej jest pamiętać wybiórczo.

Hmm... spokój i niepokój, a może nie spokój i pokój? Sama już nie wiem... Czasem już nic nie wiem. Chociaż... może lepiej nie wiedzieć nic, nic wiedzieć za dużo. Słodka błogość nieświadomości. Trzeba żyć nie...? po wszystkim trzeba żyć.

tak bardzo bym chciała sobie znowu przypomnieć... tak bardzo bym chciała znowu poczuć...

wystarczy chwila by wszystko stracić i wystarczy chwila by wszystko zyskać... I chwila by spłonąć.